Min Frönnd, de dicke Fritz

Vi wöern Noarberskinner,
getrennt nur dör Hi-ege un Hoaff
unne Biäcke un kleine Wi-ege,
saun biättken gong´t auk bergop.
Use Va´s wörn Berglü un Zimmrer,
höln Schoppens un Tüne in Schuss;
dä eine was neährig, dä annere ´n Sänger,
un manksmoal, doe hänn sei auk Stuss.

Vi wöern Noarberskinner,
im heiten Summer ein’ntwientig geborn,
´n biättken verschieden gewickelt,
an leiw Omas Händken getippelt
un de Mamas anne Arweit verlorn.
Sau drapt sik im Jugendmornraut
un vi weuen als Rümsteuwers graut.

Jed´n Dag gaw et annere Streike
un erliäwen dörn vi genaug:
Erkleatern Kastanije un Eike,
fischden am Diek, matschden am Spring,
dann Rollern, Fautball, Rümrantern;
Un de Frönndschop was wie´n dicket Bauk.
Gaw´t schaulheimwärts ne Kielerigge -
doe stond dä eine füörn annern.

Vi kännten im Duorpe jede Tenne un Büern
un wüssen üm heimlik gelagte Eier;
vi rutschden am Auwer, hänn´t Füerken im Sinn
un rannten tom Bärenleier.
Stibitzten de Appel halwriepe vam Baum,
bän’n Meiers Spitz wat an´t Stiärtken;
un was dann dä Unduegt anröchig, tovi-ell -
vam Pappa gaw´t wat op dat Pfüertken.

Vi ti-eppschen de Wiäbbschen un hän´n usen Spass
un zergern de Hittenböcke;
vi hölpen schuwen Bäcker Hafermaß
und schnabuleierten ne seite Schnecke.
Reip össig inne Nöchte ne Kauh im Kamp:
Henn! Bi Bültemanns ropp op de Müer.
Doe moek dä schwattwitte Bulle dann Damp;
Un vi stön´n un ki-eckstern, worüm un wofür?

To rasch, ach, vergöngen de Joahre
der scheunsten Jungenschop;
vi schüötten op Spatzen un Stare,
schmäukden vam Tobake still. Un bolle
kämen auk dä Deiens in´n Blick.
Doe mein’n doch dä Ollen - saun fiesen Tick -
itt Burschen hett tovi-ell Üöwerschußkraft:
Doe! Grabscht mol dä Ärappelsknollen!

Un dann fong de Eernst eist richtig an:
Sei höln us tom Barras, Bursch wie Mann
un schli-eppeden us üm de halwe Welt,
un leiten us robben und knallen.
Vi wöern all op Unnergang ingestallt -
doch diäm Herrgott hi-ett anners gefallen:
Verbunn´n noch in de fernste Tschechei...
tolest lebennig, vi Frönne, vi twei.

De Joahrns sind laupen, de Heimat es blievn
un olle Frönndschop sau auk.
Dä dicke Fritz, wie´n Stück van min Liew,
wie Breuers oft stön´n vi vertrulik am Tuun,
beküerden dat kleine, dat graute Geschaff
un drünken en Hellet bim Zigärrenkengepaff.
Jüss streik de Herwstlocht sau stief -
Min Frönnd gong, füör ümmer to ruhn.

Erich Beckmann